وقتی کسی کلمات را غلط می نویسد یعنی چه بسا زندگی را هم دارد غلط می‌نویسد .
نوشتار و املای غلط ، به چیزهای دیگر هم سرایت می کند ؛ به گفتار ، به رفتار ، به کردار ، به همه چیز .
بی‌مبالاتی نسبت به کلمات ، بی‌مبالاتی نسبت به خیلی چیزها را در پی خواهد داشت .
کسی که جملاتش را ویرایش نمی‌کند ، زندگی اش را هم ویرایش نخواهد کرد . کسی که آنجا که باید ، نقطه نمی‌گذارد و تفاوت ویرگول و نقطه ویرگول را بلد نیست ، در زندگی هم نمی داند کجا باید تمامش کند ، کجا باید ادامه دهد ، کجا باید فقط قدری بایستد و تأمل کند .
کسی که به قواعد زبان بی‌توجه است ، به قواعد زندگی هم بی‌توجه است .
کسی که دستور زبان را به سخره می‌گیرد ، دستور زبان عشق را و دستور زبان انسانیت را هم محترم نمی‌شمارد .
آدمِ بی قاعده و بی‌اصول ، خطرناک است؛ چه در نوشتار ، چه در زندگی .
من می‌ترسم از کسانی که غلطِ املایی دارند .
وقتی کسی برایم می نویسد که می‌خواهم با شما «راجب» به فلان موضوع صحبت کنم ، می فهمم که فاجعه عمیق‌تر از آن است که خودش فکر می‌کند .
وقتی کسی می‌نویسد از لطف شما«سپاسگذارم» ، می‌فهمم که هزار و یک جای زندگی‌اش اشکال دارد .
وقتی کسی برایم می‌نویسد «عایا» برای نویسندگی «حتمن» باید کلاس رفت ؟
می فهمم که باید به روانپزشک هم مراجعه کند .
یک پیامک سه خطی ، هزار و یک راز را برای من برملا می‌کند ، خیلی بیشتر از آن چیزی که فرستنده قصد گفتنش را دارد .
خودتان را در املای‌تان جستجو کنید ،
در نگارشتان ،
در نحوه جمله بندی‌تان .
غلط ننویسیم تا غلط زندگی نکنیم !