این علامت «!» بیشتر به نام علامت تعجب شهرت دارد و هرجا که بیان شگفتی یا یکی از حالات عاطفی باشد، گذاشته می‌شود. برای تحقیر و استهزا، تأکید و عاطفۀ شدید هم کاربرد دارد. پس از نام‌آواها مثل آه و آخ نیز می‌آید.
▫️چقدر بزرگ است!
◾️آه ! ، دیگر کاری نمی‌توانستم بکنم.
▪️چه خوب که برگشتی!
▫️مراقب باش!
▪️عجب کار مسخره‌ای!
▫️حرکتشان باید در گینس ثبت شود!
نکتۀ مهم دربارۀ علامت عاطفه این است که همیشه تنها می‌آید مگر در پایان برخی جملات پرسشی؛ مثل جملات استفهام انکاری و همیشه بعد از علامت پرسش می‌آید نه قبل از آن.
▫️شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل
کجــا داننـد حـال ما، سـبکباران سـاحـل‌هـا؟!
*استفهام انکاری یعنی سؤالی که از آن انتظار پاسخ نمی‌رود و می‌خواهد بگوید حقیقت چیزی‌ست دقیقاً متضاد آنچه سؤال بیان می‌کند. در این مثال مصراع دوم را می‌شود چنین معنا کرد: سبکباران ساحل‌ها هرگز حال ما را درک نمی‌کنند.
🔸علامت عاطفه از آن علامت‌های پرکاربرد است؛ اما گاهی دیده می‌شود که افراد برای جبران ضعف جملاتشان در انتقال حالت، از آن استفاده می‌کنند. بهتر است عصبانیت، تعجب، ناراحتی، خوشحالی و دیگر حالات عاطفی ابتدا با کلام نویسنده منتقل شوند و علامت عاطفه فقط در جاهایی که این حالات بسیار شدید است، طوری که از خود کلام، حالت آن برداشت می‌شود، به‌کار رود.